Seni sevmek, kanayacağını bile bile,
Gülün dikenini sımsıkı tutmaktır.
Ağızlara sakız olup, düşerken dile,
Vurgun yiyerek, çekerken çile;
Acı kapsülleri ‘balım’ deyip tatmaktır.

Seni sevmek, en karışık bilmece,
Sızıları sinede, sabırla uyutmaktır.
Şiirler asmak dallarına her gece,
Darağacında erimek, hece hece;
Islak çimenlere ‘halım’ deyip yatmaktır.

Seni sevmek, kulaç atmak okyanusta;
Menzile varmak için, tuzlu suyu yutmaktır.
Nefessiz kalmak, cam bir fanusta;
Ayrılık zehrini, altın bir tasta;
Yar elinden ‘b/adem’ deyip içmektir.

Seni sevmek, direnmek inadına,
Diyetine, peşin kefen biçmektir.
Martının gözlerine, turnanın kanadına,
Sevgiyi fısıldamak; tüm çiçekler adına,
En özelini, ‘lâlem’ deyip seçmektir.

Seni sevmek, engellere göğüs gererek,
Çıkarsız yüreğime ilmek atmaktır.
Seninle el ele vererek,
En gizli dehlizlerinden geçerek,
Kollarında ‘ölim’ deyip yatmaktır.

Seni sevmek, alevden kordur,
Yangına körük uzatmaktır.
Seni, sensiz yaşamak zordur,
Ömür treni kaçmadan durdur!
Hani vuslat? ‘gülüm’ deyip sormaktır.

09.02.2010
Muhittin Alaca