"Sen giderken en çok beni götürdün… Yaralı siyah tonlarım oldu her yanımı saran renklerim vardı sana koşan Yarı yolda kaldılar/ öyle işte… Bekledim hep seni!

Anlatamadıklarıma sığındım yine cennetim… Sen ismini söylerdin de ben tanımazdım belki /kar altında kardelen gibi/ yanımdan ayrıldıktan çok sonra bir başkaydı seninle “seni” konuşmak… Aynı kâğıda aynı hayali çizdiğimiz günlerde bir başkaydı her şey; biliyor musun artık aşkın karşısında çaresiz kalıyorum. Tamlamalarda yokum. Yaşamak istiyorum sensizlik var ya elimden gelmiyor.

Bir martı çığlığında duyarım sesini diye deniz kenarında dalgaları karşılamalarım oluyor bazen de… Eskiden gülen gözlerimde ağlamalarım sebebini bilemediğim haykırışlarım /ve susmalarım oluyor günlerce… Hayat diyorlar buna! Ama biliyorum bir gün beni anlayacaksın sana ulaşmak için kendimden kaçan yanlarımla karşılaşmalarında olacak. Şaşırma bunlara o kadar taştın ki içimden sığdıramadın seni…

Yokluğunda daha da çok duyumsadım aşkını. Bazen alınanlar verilenlerle aynı olmuyor en çok aşkta kanıyor insanın yaralarından aşkı- işte o günleri çok yaşadım ben. İsterdim ki bir rüya olsun geçsin tüm bunlar bakma daha da acısını yaşıyor yürek ama söyleyemiyor… Hayat tuttuğu yeri iyi biliyor ve ben tek başıma artık karşı koyamıyorum. bekliyorum biz olmayı. (merakımdan değil istediğimden-dönecek misin?)"