Bizleri bir bir,
Yediler!
Hepten kemiğimizi bile erittiler!
Bitirdiler!

Hayatımızın tüm baharlarını, aldılar gizle yüreğimizden,
Kazıyarak, birden bire acılar içinde söktüler.
O yıldızlar, o aşkın bankları, o serenatlar, o ağaç altları…
Kerem’ler, Mecnun’lar, Ferhatlar, Yusufları…
Neredeler?
Torunlarımız da bize bir sorarsa, onlara da ne diyeceğiz?
Gittiler artık, bir daha da onlar geri gelemez.
Yittiler artık. Bir bir elemlerle tükendiler.

Hayatlar pahasına yaşanan, o aşklar, o ölümcül sevgiler,
Gül gibi kokularıyla, tüm şefkatleriyle, o dupduru duygular.
Güzellikler bağından gül veren, o âşıklar, o bülbüller...
Karşılıksız, tüm içtenliği ile hakça bağlananlar.
Edebi, hayâyı, arı, şerefi, doğruluğu, namusu taşıyanlar.
Yüreklerinden haince kör kurşunlarla tek tek vuruldular,
Bir parçacık incik boncuk, rezillikler uğruna yok oldular,
Sesiz ve sinsice arkalarından tekmelenip atıldılar...

Sattılar bizleri, bir hiç uğruna, hem de binde bir pula.
Saniyelik o meşk’lere, tuzaklarla, satıldık o hain kullara…
Her şeyi! Hemen hemen de her değerlerimizi.
Hunharca parçalayarak yitirdiler yok artık izimizi…
Etlerimizi didiklediler, lime lime ettiler.
Kopardılar saygılarımızı ve tüm sevgi bağlarımızı
Anamızı, babamızı, komşu, dost ve akrabalarımızı.
Bizlere de hiç bir an sormadan acımadan!
Haince alıp alıp götürdüler, tüm kıymetlerimizi bitirdiler.

“O”lar,
“O” zalimler,
“O” satılık yersiz yurtsuz hainler,
“O” Et ve çıkar suyuyla yıkanmış gaddarlar,
“O” vicdansız, inançsız, nankör kediler bizleri yiyip bitirdiler...

Aşımıza, işlerimize, limonlar sıkarak, alaylarla güldüler.
Ocaklarımızı tarumar ederek, dibine incir diktiler…
Bizleri yıkıp, bölük pörçük ederek pisliklere ittiler.
Miras olarak arsızlığı, hayâsızlığı, yalanı dolanı bıraktılar…
Ve de bizleri üryan koyup, ortalara atarak orda bırakışta gittiler





Atalarımız ”Yatma çakal yatağında koy yesin aslan seni”…
“Geçme namert köprüsünden koy aparsın su seni”…
Demişlerdi de sözlerini hiç mi hiç dinlemedik…
”YAZIKLAR OLSUN BİZLERE”…

(03.02.2010) AZAP…