An be an, hep sen,
içimde,
dışımda,
sensizlikte eririm ben.
Sende, kalbim çarpar çıldırasıya,
bir tek derdim; sadece seninle.
Ateşten damlacıklar dökülür yüreğime,
bin bir dert ve kasvetlerle.
Düşerim biçare karabasanlara ben yalnız.
Kahrolmaksa, bir biçimde o benim içimde.
An olur gülerim ağlamaklı bu acizliğime,
Yâda kahrolur durur titreyerek bedenim.
Saçlarımı da deli misali bir bir yolarım.
Kırılır çöker dizlerim,
tozlu yollara,
yollarda boş ve tatsız,
yollarda sensiz bensiz,
Ufukum yok artık görünmezlerde.
Dilim damağım da tatsız tuzsuz.
Kasırgalarından bir türlü çıkamaz kaderim,
yüreğimi de alev alev dağlarım.
Tutamam kendimi, ağlar acizliğim.
Benliğim de, ağır ağır kan kaybında.
Elimde tek kalan sadece değersiz çaresizliğim,
ya senin ellerinde,
ya da kendi kördüğüm yüreğimde.
Yürürüm, sürünerek takatsiz sana,
buna mecburum bu takatsiz ayaklarımla,
hayatta kalabilmek pahasına.
Sonunda, ne olursa olsun.
Varmam lazım, yelken açıp sonsuza,
Ya sende,
Ya da tek çarem, yine senle…

(01.02.10)AZAP...