Kaybetmişler kalabalığının ön saflarında,
Yalnızlığın konserini dinliyorum,
Bak sana yazılmış bütün şarkılar,
Ne güzel de çalıyor kimsesizliğin gitarı...
Gözlerim dehşetini gördü,
Apansız gidişinin...
Ruhuma batırdığın paslı çivi,
Şimdi kalbime kan damlatıyor...
Yalnızlık hala senin şarkılarını söylüyor,
Sahne sessizliğinle ses kazanıyor,
Ve ihanet tokmağı davula vuruyor...
Beni bu kez kurtarmak için bir mucize gerek,
Ve kurtarıcım az önce bu şehirden ayrıldı,
Yalnız kaldım acılar şehrinde,
Ve sensiz kaldım bu kentte...
Giderek yavaşlıyor yüreğimin atışları,
Ve adım seslerin çınlıyor kulaklarımda...
Kurtuluşun peşindeyim,
Bir meleğin ışığı gibi,
Parlayacağını düşünüyordum bunun,
Ama melekler bu şehri terk etti,
Ve kurtuluş, bu geceki son trene,
Bindi ve gitti...
Adil olmadığına inandın herşeyin,
Bir insanın toprağı teperken,
Bir kuşun uçmasını adil bulmadın...
Bak şimdi ise,
Ben toprağı eziyorum,
Sense başka diyarlara uçuyorsun,
İzin ver kanatlarını kesmeme,
Ve gitme,
İzin ver yüreğine,
Çünkü O direnmek istiyor,
Bir mucizeyle birlikte...

Ömer DEMİR