Gözümün içine bak çocuk!
Sıkılmadan.
Utanmadan.
Boynunu bükmeden.
Sırtını dönmeden.

Gözümün içine bak,
Tüm asaletinle,
Tüm çocuksuluğunla,
Tüm kalbinle.

Elimden ne gelir,
Sana sarılmayı istemekten başka..
Sana sıcacık bir sine,
Şefkat dolu, bir baş okşamasından başka..
Sana elimden ne gelir Çocuk,
Dua etmekten başka!

Derdin ile hemhal olamadık,
Olmuyoruz.
Ne gördüğümüz var,
Pantolonunda ki yamaları,
Ne de çıplak ayaklarını.
Bizim kalbimiz yamalı
Bunu bile fark edemedik.

Ahh çocuk,
Gözlerimin içine bak!
Çok korktun mu söyle,
Uçurtmanın kanatları kırılırken.

Yoksa, senin uçurtman bile olmadı mı?
Hiç pamuk şekeri yemedin mi yoksa?
Hiç naz yapmadın mı annene?
Baban ile miskette mi oynamadın yoksa?
Gök gürültüsü,
Hiç bir şey mi?
Onca gürültü arasında?

Gel çocuk, tut elimi…
Ellerim ulaşmıyor mu sana?
Bilemedim çocuk,
Nasıl kurtaracağımı.
Nasıl bu heyuladan,
Alıp çıkartacağımı.
Ve nasıl siper edeceğimi,
O nazenin kalbine
İsabet edenleri.
Bilemedim affet çocuk.

Mahmur vakitlerde
Bir siluet gibi…
Geçiyorsun göz hizalarımdan.
Yanılsama değil,
Rüya hiç değil!
Vicdanlar yönetmen olmuş,
Ben kameraman
Sen başroldesin.
Dünya seyirci.

Gözlerimin içine bak çocuk!
Bu sefer bak!
Belki bir vicdanın daha içine,
Konuk olmayı becerirsin.

Bilemedik, Affet çocuk!
Affet!! Ne olur?