Başlamıştı yine yüreğime karlar yağmaya
Umutlarım ki sırılsıklam olarak hastalansa
Sessizliğin hüznü halimi burksa da aldırma
Bakalım ne çıkacaktı, durağın yalnızlığında

Hani bazen, unutulan bir hicran kuşatır ya
Nereye baksan hazan sinende azap olunca
Hal efkârın salıncağında ağlayarak bakınca
Yinede aldırma nasıl olsa umut aşk tadında

Dinlediğim hüzzam eser nedense bir başka
Saz ağlıyor, şair içimi okuyor, şevkte sızıysa
Şayet sancılar ruhumda anlamlaşan umutsa
Sen hiç korkma, o aşk kalbimin sağanağında

Şöyle geriye yaslanınca işte atim bambaşka
Hani mazinin sayfaları aşkla taranınca aşkla
Mavera heyecanı vuslat olarak aşk bahtında
İnsan ihsanla anlam bulunca, aşkı anlayınca

Nedense canlar koşturuyor bir avcı hazında
Aşk insan kimliğinde hakkıyla anlaşılmazsa
Kalp bizzat sahibine yabancılaşınca unutma
Zevk başka, idrak aklın pervazında solunca

Hani bir “ölü ölmüş” derler duyarsın ya anla
Lakin o insan ki, tefekkür ülfetinden uzaksa
Sen yinede halin fakirliğinde uyuklama yaşa
Vakit şahittir, aşk letafettir, ölüm aşka eriştir

Artık hiç üzülme, umutlar berekete vesileyse
Azimet hikmetin sevdasındaki aşkın etkisiyse
Sabrın dirliğinde asla üşüme filiz aşk şevkinde
Toprak o gün refakat ederek aşkı kabul edince

Yinede ağlamayı ihmal etme zira aşk seyrinde
Vahdet ihlâsın fevkinde ruhunla bütünleşince
Kalbin inayet için illaki nöbette ve sürur içinde
Muhabbet selamın güzelliğinde aşk ateşi sende

Ne kadar feda olursan ecirle sabrı yudumlarsan
Umudunu aşk yolunda harmanlayıp nur olursan
Arifin ihsanında yarensin ve veli ilminde nefessin
Arızı sancılar korkutmaz, kalbine hicranı koymaz

Nefesinde mahzunluk bulunmaz aşk hali yormaz
Kim ne derse desin sadece akılla sırat bulunmaz
Aşk vicdanı kuşatır aklı olgunlaştırır nefsi anlatır
Kim yaren olmak isterse, aşkın sızısıyla manalaşır



Mustafa CİLASUN