demir rayların üzerinde
küçük kentler arası yollarda
birinden diğerine bakakalarak
geçti gidiyor ömür...
beyaz örtmüş ve örtmekte daha çok
ayıplarımızı insan zaaflarımızı
sevdalarımıza karışır emeğimiz
unutur oluruz...
dimağımızda yerleşiktir ya
sadece anarız daima
emeğin yorgun parmakları
eskimeye yüz tutmuş eli ve yüzü yanar soğuğunda kentin...
hayata belki uzak dururuz
yağıyor beyaz inciler alaşağı
ve ben üşümüyorum.
içimi ısıttı söylediklerin.
bir daha da donmak istemiyorum.
ne güzeldir şimdi toprağın tablosu
vakitlerden erken oldukça,
uykuda hayat.
resim canlı da değil,hem ses de yok.
uzaklardan geliyor şimdilik doklar
hanelerden,ta arka odalardan.
sevdiğim sen de uyumaktasın belki
öpüyorum alnından ellerinden
döküldü yine
bakmayasın kusuruma benim
bendeki varlığını engelleyemedim!


esra boyoğlu