Gidiyorum dediği sesi kulağım duydu
Dizlerimin bağı sessizce çözülüyordu
Sensizlik çöktü dünyama, hava soğuyordu
Yüreciğim buz kesti,zavallı ruhum dondu

Biçare kadersize İstanbul ağlıyordu

Fitil tutuştu barut ruhumda patlıyordu
Paramparça yüreğim bağından kopuyordu
Işığım söndü,ruhum güneşsiz kalıyordu
Benim dünyam karardı elim,dilim tutuldu

Dağlanan yüreğime İstanbul ağlıyordu

Ağlamak istiyorum ruhum güceniyordu
Acı tarifi imkansız söyleyemiyordu
Belki bir umut gitmekten vazgeçer diyordu
Boşluğa dalan gözlerim ağlayamıyordu

Gözlerimin yerine İstanbul ağlıyordu

Güneş birden kayboldu, hava kararıyordu
Gökyüzünü kapkara bulutlar sarıyordu
Bardaktan boşalır gibi rahmet yağıyordu
Gözlerim kupkuru İstanbul’u sel basıyordu

Gidenin arkasından İstanbul ağlıyordu

Gözlerime kor ateş miller çekiliyordu
Sarılmamam için kollarım bağlanıyordu
Ayaklarıma prangalar vuruluyordu
Gönlüme Eyüp a.s sabrı gerekiyordu

Ardından rahmet yağdı İstanbul ağlıyordu

Göçmen kuş bilmediği ellere uçuyordu
Bilinmez yâd ellerde onu ne bekliyordu
Aşık maşuğunu gözünden sakınıyordu
Ayak bastığı taş toprak onu arıyordu

Çekilecek hasrete İstanbul ağlıyordu

13_10_2007 Ctesi

Hanımağa34 / Nazife Görgün