Gün gelirde sevildiğini sanırmış insan,
Eski sayfalarını çevirirmiş hayatın birer birer...
Gönlü burkulurmuş bazen, ümitsiz bir haykırış gibi bitermiş her solukta
Sessizleşip, durulurmuş insan sevildiğini sandığında...
Suskun bir uçurum gibi atlamaya hazır bir edaya bürünürmüş çehresi
Ve gözleri, soluk renklere bırakırmış yeşilini
Düşlerine gelirmiş ansızın varlığı ile acı veren kişi de susmazmış gözleri...
Unutmak her solukta daha da imkânsızlaşırmış...
İnsan sevildiğini düşünürmüş bazen
Meçhul bir karanlıkta bırakıp düşlerini
Boşuna gönül verirmiş olup olmadık birine...
Ki o yar;
Ne kıymet bilirmiş ne de vefa...
Anlayamazmış içimizde büyüttüğümüzün değerini,
İnsan anlatamazmış içinde büyüttüğünü kimselere...
Kırılan düşlerine hasret kalırmış insan
Tekrar sevse ne fayda?
Kırıkmış düşleri bir kere, yok çaresi!
Düğümlermiş insan en umulmadık yerinden kırıp,
İnceldiği yerden koparırmış aşkı…

İnsan sevildiğini sanırmış bazen
Ne olduğunu bilmeden ümitsiz çırpınışlarda bulurmuş kendini
Kurtulsa ne fayda ki bu cellâdın elinden,
Sayfalar durmaksızın çevrilirmiş, kader denilen çıkmaz ile…
Kurtulsa Ne Fayda?