BİTMEMİŞ ÖYKÜNÜN SON SATIRI…
Kuduz bir it gibi saldırıyor
-düşüncelerim
Sağa
Sola…
Ele…
Aleme…
Zifiri karanlıkta aşklarmıı yakıyorum
Bir katre ateş
Bir katre kül için…
Küllerini savuruyorum akdeniz mavi sularına
Bir daha kendim olamıyorum oysa ki hiçbir zaman
Değişiyorum durmadan
Yaşlanıyor mesela hasretim
Hasretlerim anıyor beni
Artemis’in Orion’u andığı gibi
Savaşıyorum kendi içimde
Savaşıyorum kendi yalnızlığımla
Ve artık yaşamaya hasretim
Sana hasret…
Çünkü
Sevmiyorum artık erguvanları
Heyecanlandırmıyor beni
Zerdalinin; yüzün gibi aydınlık çiçekleri
Yakıyorum bir gece vakti
Unutulmuş bir limana zincirlenmiş
Tüm gemilerimi
Bir daha yaşamamak için bu sevdayı
Yakıyorum
Ve artık düşünmüyorum seni sevgili
Islıklarım havalandırmıyor saçlarını
Dokunmuyorum yüzüne
Tutmuyorum elini


Kuduz bir it gibi saldırıyor şimdi düşüncelerim
Son kibritini yakmış menzilsiz bir yolcuyum
Zihnimi parçalarcasına uzaklaşıyorum senden,
Tüm tabularımı yıktığım gibi
Kopartıyorum seni
Bitmemiş bir öykünün son bölümünden…
Düşünmüyorum seni
Yakılmış kitapların özgürlük kokan satırlarında…