şemsiyeme delikler açtım
yağmuru süzüp ıslanmak istedim
kalemimin ucunu kırıp şiir yazmak
silgi kullanmamak, abukça dizelerle
seslenmek istedim kendime...
rastgele birilerinle konuşmak
bağırmak, haykırmak, sorular sormak
kesmeşekerlerin üzerine gri kalpler yapıp
sonra çayın içine atıp içmek
sarı kağıtlara; çöpten insanlar, çocuklar çizip
bulutlara uçurmak...
söylenmemiş sözleri, imgeleri bulup önce kendimi
fırsat kalırsa başkalarının yüreğini boyamak
aradım, taradım, bulamadım
sözlükteki kelimeleri tüketmişler
hatta cümleler harmanlanmış, çalınmış
bana kalan abukluklarla
önce amuda kalktım
dünyaya, etrafıma tersten baktım
kan basıncım, adrenalimle karışırken
bende herkes gibi farklı olmayı başardım
sandım ama nafile
dengem bozuldu
düş’üm düştü
gölgesinde ben yoktum
içimdeki yaralar, bereler, yamalar döküldü
onlar korkudan kaçarken
seyretmenin farkını yaşadım...


ayşe yayman