0
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
967
Okunma
Adını arıyordu karanlık bir perde,
Ağaçları kuru; İnsanları ölü; Kış acısında sonbahar fonu.
Adını arıyordu kara kalem çizgilerinde cansız saçlar.
Soğuk beyaz bir rüzgar delip geçiyordu ruhumu.
Çamurlara gömülmüş ayaklar ve boynu bükük zaferler.
Yılgın bir yığın; Kanları siyah; Adları dram.
Kendinden nefret; Kendinden korkak; Kendine düşman.
Acı gülüşlerden kanı donduran suskun cığlıklar dağları yıkan
Sırtlanlar yığını; Kuru, kara, nefret bir kalabalık işte! Düşman bize....
5.0
100% (1)
