ne zaman köyüme gitsem
kerpiçten evler çorak topraktan dam
sergiye çıkmış üzüm kokusu gelir bağdan
sarhoş eder, sanki gelir ulvi mekândan
ki, şımartır ruhumu damlan

girdikçe damarlarıma çekilir canım
cımbız gibi çeker, çekilir tenden damlan

dayanamam, ab-ı hayat bana, ben o’na ram
ayın on dördü gibi açmış salkım salkım
azdırır duygularımı cezp eder salkım hanım

ezilir ayakların altında, her “ah” bir şehvet nidası
her damlasında tatlı bir yorgunluk siması
her damlasında emeğe karışmış tuzlu ter damlası

olgunlaşan her tanesi sanki birer aşk tanrıçası
sarhoş eder çingene cilvesiyle yağız delikanlıyı

hoş kokulu kadın edasında kırmızı fistanıyla vals eder
fıçılarda serin sarayında inzivaya çekilir
- şarap gibi kadın – sarayında demlenir!
demlendikçe güzelleşir, şûh bir koku sürünür

düşünmem buğulu gözlerin esrarı olduğunu
düşünmem akan kızıl kanın bıçağı olduğunu

o beni çeker kadın gibi
o beni cezp eder düşümde tanrı gibi
çeker, damarlarıma elzem kan gibi
ki, o seni çeker dudağındaki isim gibi

bir kadeh yetmez loş gecelerin asi sarhoşluğuna
demlendikçe istersin bir daha bir daha
o kadeh ki kan kırmızısı deminde gelir aşka
gözlerim, şehvetin kırmızı damlası tuzağında
göz kırpışım, aşkının tam on ikisinde pusuda

ben, bozkırın yağız delikanlısı
aklımı devşiren her damlası
ütopyamda aykırı düşlerimin lambası
damla damla ihtilâller yaratır her damlası
ah! sakin gönlümün deli fırtınası

ah şarap! utangaç duygularımın altın şifresi
bilmediğim gizemli ütopyanın sefil elçisi.

Çelebi ÖZTÜRK