Gönül; bunca cefayı çeker de uslanmazsın
Peşinden hüzünleri, kederleri sürürsün
Kevser suyuyla yunup yine de ıslanmazsın
Sonunda bataklıkta boğulursun, çürürsün.

Timsah gözyaşlarını dökerler kandırırlar
Keklik diye çatına baykuşu kondururlar
Ayazda buz keserler, ruhunu dondururlar
Altta kor vardır deyip, üstten karı kürürsün.

Güzelleri gördün mü şeker, lokum olursun
Ayaklara serilir incecik kum olursun
Aşk ile ağır ağır yanan bir mum olursun
Etrafı aydınlatır lâkin kendin erirsin.

Sehpaya çıkarırlar yağlı ilmek geçirip
Ab-ı hayat bu derler akrep zehri içirip
Mezar taşı dikerler çınarını göçürüp
Mermisini sıkana elinle gül verirsin.

Sen sevdayı Aslı’dan, Şirin’den tanıyorsun
Kerem ile ağlıyor, Ferhat`la yanıyorsun
Kızarmaz yüzler için sen mi utanıyorsun?
Sen bu kafayla daha çok çileler görürsün.