Akşamın kör karanlığında
yalnızım,
kimse yok yanımda yani.
Yani hayatta benden başka …
Evet benden başka
kimse yok
Kimse.

Odamın ışıklarını kapatıp,
Oturdum;
en kuytu ,
en köşe,
en uzak yere.
Annemin odasından uzak
Uzak.
Daha uzak bir yere.

Birden bire;
Aniden yani
Ağladım öylece.
Bir saat,iki saat.
Ve nerde olduğumu
Bilmediğim bir yerde

Annemin odasından uzak
Bir yer sadece.

“Daha dün öldü annen,
Oğlum! Kendini bu kadar hırpalama.
Ne olmuş?
Sen hayattasın ya.”

Ne kadar garip değil mi anne?
Garip,
yani şu güvercinin
Bu karanlıkta parlaması gibi.
Garip işte anne.
Garip .
Daha dün yanı başımda olan sen.
Evet sen yoksun.
Kuşun yavrusunu yuvadan atması gibi.
Yani korkmadan güvenerek.
Yani inançla.
Beni atıp hayatın ortasına.
Göçüp gittin yanımdan.

Şimdi biliyorum.
Ne kadar ağlasam boş.
Yağmurun kovayı doldurması gibi boş.
Yani anne bir o kadar saçma.

Sen yoksun Anne .
Ve ben odamda.
Evet odamda .
Yalnız başıma.
Sessizce uykuya dalıyorum.
Ve sadece senin kokunla yaşıyorum
Evi saran ,
Ve asla gitmeyecek olan.
Ebedi kokunla.