Bebeğin, ciğerinden sökülen ilk feryadı, ağlaması…
Mavi gezegende yaşamı seçen, oksijene merhabası…
İlk soluk, ilk duyum, ilk bucalama çabalama!
Yaşam! Seni ilk çırpıda seçtiren ne insanoğluna! ?

Daha gözüm açılmadan, sevgiyi buldum.
Yanık, içten ve saf, ana tahtına kuruldum!
Gözlerim gördükçe, sağanaklı gökler gibi açıldı.
Bahar dallarında tanıdım ilk, tabiat anayı!

Tanıdıkça doyamadım!
Hayranlığıma karşı duramadım!
Kavrulmuş meraklarımı, sularcasına her kavrayışımda;
Sevgiyi seçip kutsandım, sınırsızlığa açılan kollarında.

Her sonbaharda kuruyan dallarda, toprakta,
Hayatlar tükenmez mi?
Yağmurda, kar altında, hayata susamış canlanacakların,
Kıpırtıları yenilenmez mi?

Cana kıyılmazlığı, canları korumayı, kardeşliği seçtim.
Ruhumun, katman katman derinliklerine,
Sevgiyi, iyiliği, yardımlaşmayı işledim.
Öğrenmeye ve evrendeki pozitif enerjilere dokunabilmeye and içtim!

Ey insan olmanın bilinci!
Çabala, uyan! Eriş keşfedebileceğin hakikata!
Bir güz gibi kısacık ömürde, yaptıkların kâr sana.
Tanrım! Böyle istedin. Ölürken de sorulmaz insana!

Ayşe Yarman Öztekin
"Doğanın Dili Sevgi" 2006