Yıllar mıdır değerlendiren seni,
Ah annem…
Bir bilsen, bir görsen,
Bendeki seni.

Yokluğun yok,
Her daim içimdesin çünkü.
Hasret nedir bilmem…
Laf aramızda annem, bu kelimeyi pek sevmem.

Dünden önce başladı, yarınlarda da sürecek,
Annem, bu kervan çok yol aldı, daha da yürüyecek.
Hatıralar biriktirdik vagonlar dolusu,
Ölüm değil beni korkutan, sensizlikti doğrusu…

Dün yine beni sıkça götürdüğün parkta dolaştım,
Hafif bir yağmur altında.
Kağıt helva aldım köşedeki amcadan,
Yiyemedim annem, sen geldin aklıma ağlayacaktım.

Bu simitler şimdi niye tatsız,
Aynı fırından alıyorum oysa…
Bu çayda olmamış be usta,
Nerde o eski tatlar, yoklukta bölüştüğümüz canımla…

Yıllar mıdır değerlendiren seni,
Ah annem, şahin bakışlım, yufka yüreklim,
Merak etme, ben biliyorum sendeki beni,
Ve şunu da biliyorum ki ölüm bile ayıramadı bizi.

Ama seni bugün durgun gördüm biraz,
Ziyaretine yalnız geldim diye mi kızdın yoksa;
Kardeşlerim de gelecekti, ama okuldalar biliyorsun.
Beni öptüler senin yerine…

Ah ah annem,
Ve bu gülü verdiler bana,
Gözlerinde sana olan hasretle,
Koyayım diye mezarının üstüne…

Ne zordu, gelincik yüreğimi çınar gibi sağlam tutmak ne zor,
Pınarlar kurudu içime akıttığım yaşlarla da,
Bir katıla katıla ağlayamadım,
Gözyaşımsın annem tek damlana bile kıyamam, kıyamadım.

Tüm annelere itafen...