Yıllar,yıllar önceydi karşılaşmamız.
O küçük kentin dar sokaklarında.
Çevreye inat beraberlik,
Çevreye inat birliktelik.
Hoyratça harcanan yıllar,
Hoyratça harcanan gençlik.

Sanki,
Ölümsüz bir aşkın temeliydi yüreğimde.
Sanki,
Bitmeyecek bir beraberlik.
Her sensizliğimde sen vardın yanımda.
Adın bile gelse hatırıma,
Çarpardı yüreğim delicesine.
Sensiz anlar uzardı,
Hiç bitmemezcesine.

Zaman zaman ayrılırdık biz.
Götürürdüm otobüste yan koltukta seni.
Çevrede ne kadar çok sen vardın?
Her gördüğüm yüz,
Sen.
Her bakan göz,
Sen.
’’Unutamam seni.’’ demem,
İşte bundandır bir tanem.

Sevgililer birleşmeyince ölümsüz olur aşk.
Kerem’le Aslı; Leyla’yla,Mecnun gibi.
Kavuşunca sevdalılar,
Aşklar biter kaybolur.
Tıpkı bizim ki gibi.
Belki üzgün,belki kırgın yüreğim.
Unutma eski sevdam,
Sevdalarda eskir be güzelim.

Her canlı gibi doğdu büyüdü sevdamız.
Ömrü yetmedi uzun yaşamaya.
Anılarda yaşanan güzellikler kaldı bana.
Yaşanmamışlara burkulur yüreğim.
Şimdi anladım!
Sevdalarda ölür be güzelim.

Çok hayırsız çıktı hafızam bana.
Adın neydi? Nereliydi?
Hepsini koydu derin bir çukura gönlüm.
Üstünü örttü kayalarla.
Şimdi anlıyorum,
Sensizde yaşanırmış be güzelim.

Yoksa rüya mıydı bütün gördüklerim?
Yaşamadık mı onca yılları?
Belki üzgün belki kırgın
Yorgun yüreğim.
Eskiyen sevdalar ölür,
Yenileri de filizlenirmiş be güzelim.

Kasım 2008 Antakya

Mahmut Çetin Zorba