Evet…
Annem hep uzaklardaydı!
Onsuz başladığım bu hayat yolculuğunda ben hep korktum,
Hep onu özledim…
Bir hikâye belki bu,
Ya da belki de hiçbir şey!..
Karşıyaka çocuk yuvasından sonra ruhumdan hariç her şey değişmişti...
Ankara’da çok uzun kalmıştım!
O kadar uzundu ki,
Çok mevsimler geldi geçti,
Çok zamanlar eskiyip gitti,
Yıl: 2007’di!
Büyümüştüm…
32 yaşındaydım ve ressam dede gibi artık güzel resimler yapabiliyordum,
20’den fazla sergiler açmıştım,
Şiirler yazıyordum,
Ve bir tane şiir kitabi bile çıkarmıştım!
Hatta bir de roman yazmıştım!
Tek kişilik tiyatro gösterilerini de sayarsak, ben epey yol almıştım...
Gazetelerde,
Televizyonlarda,
Radyolarda haberlerim çıkıyordu!
Bazen komik,
Bazen tuhaf başlıklar altında fotoğraflarım yayımlanıyordu!
Gülüyordum,
Sadece gülüyordum!
Aldığım ödüller vardı ama ben bunları hiç önemsemiyordum!
Bunları ödül için yapmamıştım ki,
Ben bütün bunları yaşamak için yapmıştım,
Belki güzel bir hayat kurabilirim diye!?
Ama öyle olmadı işte!
Zaman zaman küstüğüm anlar oldu hayata,
Yanağımdan gözyaşımı hiç eksik etmedim,
Mutluluk oyunlarında hep bir numaraydım,
Hüzünlüydüm,
Yalnızdım,
Ve hâlâ kimsem yoktu!..
1992 yılında anneme ilk kez kavuşmuştum,
Toplam 7 kardeştik,
Babam, çoktan ölmüştü,
Ama annem yine uzaklardaydı,
Ben yine yurtta kalıyordum,
Ve yine yalancıktan mutluluğu oynuyordum!
Kaç kere dualar ettim bilmiyorum ama,
Ben hep özlüyordum bir şeyleri,
Hiç ayrılamadım buralardan,
Gitmedim o ta sessiz yerlere,
Ama annem yine uzaklardaydı!..
1988 yılından beri Saray Rehabilitasyon Merkezinde kalıyordum!
Korktuğum akşamlarda anneme hiç sarılamadım,
Gecenin yıldızlarına sor istersen,
Ay düşerken pencereme,
Ben hiç annemden masallar dinleyemedim!
Hiç annemle uyanmadım sabaha!..
Sonra alışkanlıklar yapan günler geldi geçti,
İngiltere’ye gittim,
Festivallere katıldım,
Cafe Down’da kasiyerlik yaptım,
Ve hayatın beni sürüklemesine izin verdim!
Lise mezunuydum ama,
Öyle okul önü aşıkları gibi sonbaharlar yaşayamadım,
Beni sevecek hiç kimseler olmadı,
Benim sevdiğim şeyler ise kalbimde eskitme bir fotoğraf gibi kaldı,
Şiirler yazdım gölgenin düştüğü köşelerde,
Ağladığım geceleri sorma istersen…
Aşık oldum yine bir sonbahar vakti,
Yine sevdim hiç sıkılmadan,
Ama yine kaybettim!
Sevdiğim kız, simdi bir başkasıyla evlenecekti!
Hep aynısı oluyordu,
Hep reddediliyordum…
Kendimi iyi yetiştirmiştim ama,
Yaptığım onca güzel işlerden sonra bile,
Kimsenin gurur duyabileceği bir insan olamadım!
Umarsız sızıntı bir zaman içinde yaşlanmaya doğru ilerliyordum sadece!
Ve sonunda tansiyon hastası olmuştum,
Ama yine de zaman durmamıştı,
Hayat devam ediyordu!
Sarayköy’de satranç şampiyonu olmuştum,
Üç kişilik bir masa tenisi turnuvasında üçüncü olmuştum,
Gururluydum ama kafam yine de çok karışıktı!
Niye üç kişiydik ki sanki?
Komiktim ama yalnızdım da…
Hiç kimsenin beklediği biri olamadım,
Güneşin battığı tepelerde suskundum,
Herkes birer birer çekip gitmişti,
Ama ben hâlâ buralardaydım!
Üstelik şimdi sevdiğim kız da yok artik…
Yokluğun karanlığında hep ilerledim,
Sürekli bir şeyler öğrendim,
Okuduğum kitapların sayısını hatırlamıyorum bile,
Şarkıların anılaşması,
Saçlarımın beyazlanması bana çok garip geliyordu,
Çocukluğumdan yaşlanmaya düşmüş gibiydim,
Küçük bebek artık yoktu,
Artık,
Artık büyüme vaktiydi!
Ne hayallerim gerçekleşmişti ne de beklediklerim gelmişti,
Hep bir gün derdik,
Ama o <bir gün> hâlâ yoktu!
Hâlâ gelmemişti!!?
Hayat, hep aldatmıştı beni!
Yine de yaşamaktan kopmamıştım,
Kalbim durana kadar bu hayatı sonuna kadar yaşayacaktım,
Korkulacak hiçbir şey kalmamıştı ki artık,
Artık ne olabilirdi başka,
Başka ne bekleyebilirdim ki?
Her şeyi kaybettikten sonra hayat, meğerse hâlâ devam ediyormuş!
Ama annem,
Annem, yine de yanımda olsaydı!
Ya da ben hiç büyümeseydim Karşıyaka Çocuk Yuvasında!
Keşke hiç büyümeseydim…
Hani bir mevsim düşer ya, her gecenin bir anında,
İşte o an...
O an bir başka olur insan,
Bir başka olur hayat!
Ben, hep bir başka oldum iste,
Ama annem,
Annem hep uzaklardaydı…

18.03.2007/SARAY…-Saat:00.02…-B.BİRİCİK