ben hiç bir şey anlamıyordum aşkından,
koşar adım kaçarken senden
hangi yalnızlığı sahiplenip
hangi sevdadan soyunuyordum
kasvet düşmüş bedenimde
yüküm asla azalmıyordu
güz çiçekleri soluyordu
o siyah gözlerinde
ateşe düşmek diye bir şey yoktu
kaybettiğim için de gittiğim oluyordu
gittiğim için de kaybettiğim
....anlamıyordum...




biraz irkilsem anlayacaktım aslında
korktum ilkin,
yüzü olmayan bir aşkı sevmek ne zordu...
her saniye
ve hiç durmadan
ama herkes gibi
mavi bir gökyüzü çizmiştim aklıma...
tesellim çoğu zaman insan kalabalıklığı oluyordu
bu hainlik mi yoruyordu beni ?
yoksa sen mi ?
...anlamıyordum...




tüm susmalarıma sebep elbet dem şerbeti
bir bir dökülürdü gül yapraklarım
ayrılıklara kaldırırdım kadehi
ayazıma son kez vur hadi !
nasıl olsan acıtan sensen
...anlamıyordum...



hangi surda sırdın,
hangi kanayan yara,
hani bir kerecik öpsen
masum kuşlar konuyordu yanaklarıma...
ona buna kafayı takmıyordum
perde çekiyordum hayatın yaptıklarına
yetmiyor
bir şiir ısmarlıyordum yalnızlığıma
yastığım ,yorganım sen oluyordun uzandığımda yatağıma
isyan hallerim uğurluyordu özlemlerimi
hiç özet yapamayı bilmeden
düşüyordum sıcağına...




aşk,
sen büyürken bende
masmavi bir sır saklıyordum...
hangi bedel kime ödenir bilmiyordum !
kaç kapı çalıyordu yokluğuna
kendimi uğurlarken senden
neden gittiğimi
...anlamıyordum...



her defasında söz veriyordun
benden gitme diyordun
yokluğumda
hangi renge beni katıp,
hangi çiçeği kokluyordun..
şimdi parantez içinde söylüyorum !
kardeşti ben ve hayalkırıkları
... anlamıyordun...



şiirime sesiyle can veren songül’üme
sonsuz teşekkürler....