Çocuktuk düşe kalka büyüdük
Umutla ve binbir hayallerle
Kimimiz doğurduk üç-beş çocuk
Kimimizin bir çocuğu yok bile
Kardeş, abla, abi, dayı, amca
Kimbilir şimdi onlarda hangi yollarda
Devirdik yılları, dövdük tokmaksız havanda
Belki atıldık, satıldık, unutulduk
Yılları petek petek
Bir arı gibi dokuyup
Gönül kovanımıza doldurduk
Sonra
Sonra hiç yaşamamış gibi
Unuttuk, unutulduk...

Senin adın Hatice
Onun Emine
Benim Ayşe
Hasan, Mehmet, Ali
Daha nice
Neticede insanız işte...

Boşver
Boşver sakın, sakın ha sen üzülme!
Konaklıyoruz işte yaşam denilen otelde
Haydi!
Haydi! koy başını arkadaşının göğsüne
Gül, ağla, dertleş yok ki ondan öte
İnan
İnan senin arkan çok kalabalık
Unutanlar, unutulanları
Birer birer arayacak
Onlar da yalnız kalınca
Bir dokunuşun, bir nefesin
Kıymetini anlayacak
Siyah-beyaz fotoğraflar
Yaşanmışlıkları hatırlatır elbette
Dedim ya neticede
İnsanız işte...



ayşe yayman



*Bugün Selçuk Sen ile DARÜLACEZE’de etkinlik düzenledik, gelen arkadaşlarıma teşekkür ederim, bu anlık nacizane şiirimi orada okudum ve sizlerlede paylaşmak istedim şiir dostlarım...