0
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1102
Okunma
Hafif esintili hatta üşüten o akşamüstü;
Şehrin henüz yanmamışken ışıkları,
Bir pus çökmüştü akşama.
Birbirimize doğru, iki ucundan şehrin
İçimizde acıları azaltıp;
Ben seni,
Sen beni çoğaltarak,
Koştuk.
Belki de aynı şeyleri düşünüp yaşayarak,
Unutturur mu zaman her şeyi?
Kaplanır mı örtüyle acılar?
Ne olursa olsun ’’bir tek seni unutamam’’ diye diye.
Kavuşma noktasındaki o yalnızlığım, heyecanım
Başımı öne eğişim, kırgınlığım.
Biliyorum ki yaşadıklarından farklı değildi.
Yaşama tutunmak sence;
Acıların sınavından geçmek midir? Söyle!
Değilse,
Yanık bir yüreği yanına alıp gitmek ve
Başarmak mıdır, söyle!
Unutmayı?
ÖZDENER GÜLERYÜZ
5.0
100% (1)
