Derme-çatma evim olmadı benim
Ne elektrik kaçağından
Ne sobanın karbondioksitinden
Ne de depremden ölmedim
İşçi olmadım mesela
İşverenle sorun da yaşamadım
Aç kalmadım
Ne kömür ocaklarında
Ne tersanelerde, yükseklerden düşüp
Ölmedim, ölüme terkedilmedim
Askere gitmedim, hep yolcu ettim...

Dün bir dostum
__Sen hep iyi yaşamışsın
__Herşeyin kalitelisini görmüşsün
__Birde hep ben bilirim egon olmasa
Deyince, düşündüm
Geçmişe yolculuk yaptım
Utandım, dudağıma mandal takıp
İnatla ağlamadım
Özeleştirimi içimde yaşadım
Çığlıklarımı idama, müebbete hüküm giydirdim
Gözlerimi duvardaki bir resme raptiyeledim...

Gönül işçisi bir babanın evladıydım
Üstelikte tek çocuktum
Çileyi sünger gibi çeken
Namert’e muhtaç etmeyen
Akşamları mutlaka kolunun altında
Bir francala ekmekle gelen
Ve uzun saatler yaşamı irdeleyen
Sohbetler eden, hayata hiç yenilmeyen
Hükümet gibi gördüğüm, hiç ölmez sandığım
Korktuğum, titrediğim, emniyet sandığım...

Okuduğum okullarda o yıllarda hep etikti
Eleştiriye açık, bahçe çiçeğinle
Yetinen çok bilgili öğretmenlerimdi
Oturduğumuz semtler daha o yıllarda kurulan
İlk sitelerdi...

Tüm bu zahmetleri çekmekten
Kanser illetinden kaybettiğim
Ve arkasında bir konvoy insanın döktüğü gözyaşlarında
Üç gün kahkaha attıktan sonra
Bende vardım...

Bana verilenleri bende insanlığa iade amacıyla
Emanet almıştım
Kayıplarımın arkası hızlıca gelirken
İçimde kaç kez öldüm hiç hesaplamadım
Gazete haberlerini okurken
Ki o yıllarda magazin pek doğmamıştı
İçime akıttığım gözyaşlarının
Göletlerinde boğuldum
Yarınlar adına kurduğum planlarım
İnsanca yaşam kavgalarım
Ben büyürken, küçülen değerlerin farkına vardım
Kaç kez ölüyordum hiç saymadım...

Evlendim, benimde çocuklarım oldu
Terzi değildim, anam gibi sökük dikemedim
Günümüz markalarına bendeniz de yenildim
Elimden geldiğince en iyilerini giydirdim ama
Babamın getirdiği o ekmeğin lezzetini
Çocuklarıma belki veremedim
Tırnaklarımı avuçlarıma batırırken
Kaç kez ölüp dirildim
Hiç bilemedim...



ayşe yayman