alamadı dünyadan heves.
başına belaydı, iç çeke çeke aldığı her nefes.
zamanın siyah günlerinde çürürken bile.
küsmedi insanlara, etmedi kaderine pes.

insanlık bumuydu.
bunumu gerektiriyordu.
o hiç yorulmamıştı.
karşılıksız severken.

yüreğini sızlatacak kimse kalmadı içinde.
bakar dururdu içliğindeki paslı saatine.
horlanırdı doğruları söylediği için insanların yüzüne.
teselli bulurdu yalnızlığın verdiği sessizlikte.

onu görenler tanıyamaz olmuştu.
saçı sakalı ağarmıştı.
şüpheniz olmasın diyordu şimdi bile.
düşerim arkanıza giderim ölüme seve seve.

isyanı onu bu hallere düşereneydi.
kendinden bile kendini nefret ettirenlereydi.
dertliydi,yokdu gülse bile neşesi.
hiç susmayan hep ağlayan, bir adamdı.

ayaklanırdı kızınca öfkesi.
yalnızlığına içlenir,ağlardı gizli gizli.
onun tek korku ve düşüncesi.
gülmesini bilmeyen yüzler.
bakmasını bilmeyen gözlerdi.

OSMAN TÜRÜDÜ
09.12.2009