gecelere adayıp ruhumun bir yanını
hafızamda canlanan
suretinin sıcaklığıyla
yaz akşamlarının
üşüten ayazıyla
vazgeçtim senden

yalnızlığa soyunan odamın
dört duvarında
küstüm
bana seni soran eşyalara
yastığımda kalan kokuna
parmak izini taşıyanlara
dudağının değdiği bardaklara
sana

bir cinayet sabahı gibiydi
yokluğunun ertesi
.../
yıllar geçti

kimsesizliğimde kendine savrulan ben
kimliksizliğiyle kaybolan sana
hasretler büyüttükçe
çoğaldım
bekleyişlere yükledikçe
bir ömrü
ve zaman vuslata ermedikçe
azaldım

unutup gittiğin herşeyi
parmak uçlarımla ezberledim /yokluğunda
her gece
ruhumu teslim alan uykudan önce
bu son dedim
bu sensiz son gece
güneş doğduğunda
saklandığın kentleri
terkedip
çalacaksın kapımı

gelişine yüklediğim umutlarla
kapandı gözlerim uykulara
ve her sabah
bir yanılmışlığa daha u/yandım

gece gözlerimi
alıştıramadım sensizliğe
yıllanmış sızımsın

......./

ben seni unutamadım

Ayşe YÖRÜK
mayıs/2007 ist