itiraf etmeliyiz !
gözümüzün iliştiği her çift biz olduk...
uçmayı unutmuş iki beyaz güvercin
ve gökyüzündeki yıldızlara inanan
iki aşığın aya küsen suretiydi yüzümüz...
gördük
ve
yürüdük...

biz ezberlenmiş aşklardan,
terli avuçlardan
buğulu camekanlardan
kazıdık sevdayı...
yok’u var,
var’ı çok ettik!
yüzümüzün kızarmış yanıyla sevdik...


bir pazar kahvaltısında aynı masada olamadık belki
ama biz,
her pazar yüreğimizde
zamanın getireceklerine dua ettik...
bir avuç suya
bir parça mutluluğa...


aşındıkça zaman
ateşböceklerini de bu aşka dahil ettik
ki;
ne zaman sönse ışığımız
yüzümüzün altından çıkan yüzle birbirimize benzemeliydik...

içimize çekerek insani özlemleri
bir taş daha ekledik sevda kitabesine
gümüşle işledik aşkı
zerre , zerre..........


kaç kez kaderi ortadan böldük
kaç kez bedeller ödedik
gündüzü kahır edip,
geceyi katık ettik...
mısralardaki biz’i sevdik çoğu zaman,
şikayetçi değildik...



dellenmelerimiz bir tarafa
bazen kalbimizi kırdık söyleyemediklerimizle...
bir defacık daha uyansaydık birbirimizin göğsünde
uykusu kaçan çocuklar gibi
sığınmazdık şiire...

ve
daha da beteri
incecik kar taneleri süzülürdü yüreğimizden
aynı anda üşürdük,
aynı anda kesilirdi soluğumuz
ellerimiz buz...
garipti aslında,
neden üşüyorduk ?
aylardan temmuz...
aylardan
............temmuz.....






şiirimin yürek sesi BİRSU CANYOL’a teşekkürlerimle