Sen...
Kimsesiz kalabalığı, sessiz çığlığıyla sevdiğim...
Küçük küçük ışıkların aydınlattığı karanlık sokaklarıyla,
Tüm zamanlarım uykuya daldığında sevdiğim...

Sen...
Ay ışığında denizin karanlık sularına yansıyan gerçeklerden,
Düşlerin masallara sığındığı gecelerden kalma...
O geceler gibi sevdiğim...

Sevgi arsız bir duyguydu.
Hele benim tenime, sözüme, gözüme yerleştiğinde...
Sınırlar siliniveriyordu.
Değişmek...
Zamanla her şey değişiyordu, evet.
Ama uzun sürenler...
Ne olup bittiğini anlayamadım çoğu kez.
Uzun süren değişmeler bir anda çabuklaştı.
Şimdi çok başkayım.
Kendime yabancı...

Sen...
İçimde sızlayıp duran en büyük yaram.
Dilimin ucundaki söylenmemiş sözlere kanayan...
Gözlerinden uzak akşamlarda dinlediğim şarkılarla canlanan...

Sen...
Ay ışığında denizin karanlık sularına yansıyan gerçeklerden,
Düşlerin masallara sığındığı gecelerden kalma...
O geceler gibi sevdiğim...

Değiştim...
Sevgi arsız bir duyguydu.
Hele benim tenime, sözüme, gözüme yerleştiğinde...
İsmine, cismine de ihtiyacı yoktu.
Yalnızdı.
Sen gibi, ben kadar...
Yalnızca rengi vardı.
Sonsuz yüksekler, sonsuz derinlikler gibi...
Sevdiğim, sevdiğin gibi...
Mavi...