“ Mor renkli bir acıya bulandı dünya,
Ayrılık tek gerçekti,
Aşk boyun eğdi. ,,



Tarifi mümkün olmayan bir acının koynunda,
Geceler boyu uykulara ezber(im).

Gözlerimden akan mateme,
Zaman biçemezsin.
Geldiğinde biter belki,
Silersen,geçer(mi) ?

Bu şehir ve ben,
Ezberliyoruz;
Sen,sen,sen…

Dilime telemaş,
içimizde oyunsun,
Elimizde hiç…

Çaresiz bir yokluğun,
Bitmek bilmeyen,
Tükenmeyen yaralarıyla,
Ezber…

Bağlanacak şiir,
Köprü yapacağım renge,
İmgelerim sabırsız,
Sabırsız kelimelerim..

Çağırıyor şimdi,
Gel diyor,
Mor..

Büyüdür mor,
Gizemini çözmen için,
Boyanman gerek…
O’na…

İyice işlemeli içine,
İşlemeli ki o olabilesin…

Zaman çare değil,
Acısı yaşanmalı,
Tarifsizinden hem de…

Dökülmeli kanaya kanaya,
Yollara düzülmeli.
Sen o,o sen olmalı,
Acını aşka çalan mor rengi…



Buket Çevik…