Bir şehir kurmuştum yüreğime
Kaldırım taşları bahar boyalıydı
Kimse kimsenin izini aramazdı
Hep yanındaydı sevdikleri
Sen yanımdaydın.

Bahçelerde hep güller vardı
En güzel renklere bürünürdü şafakları
Goncalar hemen açmaz
Bülbülü beklerdi.

Yağmur tam mevsiminde yağardı
Gözlere sadece gülümserken uğrardı
Sen güneşiydin bu şehrin
Gece gündüz hep ısıtırdın ruhumu
Gülümseyince gülümserdim
Neşen neşem olurdu kahkahalarımda
Elim gibiydi ellerin
Ve gözlerin
Onlar candı canıma
Hayatıma hayat
Baktığım en güzel renkti
Gördüğüm, göreceğim en güzel ahenkti
Kaybolurdum içindeki sokaklarda
Yüreğin tutar çıkarırdı beni
Saçların ıtırdı, hanımeliydi
Okşardım
Mest olmak pahasına koklardım
Elinden tutardım
Elimden tutardın da dolaşırdık boşluklarda
Sıcak ve yumuşak bir rüzgâr eserdi
“Haydi!” derdi, “Haydi!” derdi
Bahar dalındaki yapraklar gibi salınırdık
Her okşayışında gülümserdik
Rüzgâr da gülümserdi.

En güzel tatlılara dokunurdu ellerin
Bütün kahvaltı tabaklarına yansırdı tadın
Ben gözlerinde kalırdım
Sen gözlerimde kalırdın…

Gittin bu şehirden
Bir haller oldu şen şakrak sokaklara
En kuytu köşelerden çıktı loşluklar
Hüzne boyandı güller
Siyah serpildi gökyüzüne
Titredi yüreğim
Ben üşüdüm
Dayanamadım yokluğun bulaşmış kaldırım taşlarına
Her yanda ayak izleri heykelleşti
Şu yankılanan “Seni seviyorum!” sözleri
Üstünü örtmeye çalıştıkça yakmaya başladı yeniden
İçimdeki közleri…

Topladım yüreğimi
En güzel hatıralara sardım, sarmaladım
Ben de gittim bu şehirden
Kendimden gittim.

Tadını sakladığım sabah sofrasının
Masamdaki her tabakta bir parçası var şimdi
Sana bakıyor beynim
Seni dinliyor kulaklarım
Aynalara bak görürsün
Sensizliği yaşayan şimdi benim…

Şaşkınım biliyor musun?
Gittim sanıyordum şehrin diğer ucundan
Ardıma bakmadım hiç
Oysa önümdeymişsin
Gidememişim
Kopamamışım bu şehirden
Şaşkınım
Sana mı bağlamışım
Bu şehre mi bilmiyorum
Saçının tellerince işlemiş içime kokun
İstesem de anladım
Sen gittin gideli
Ben bu şehirden gidemiyorum