Yalnızca iyilik getirendi,
Sevgi biriktiren gönül gibiydi,
Kat, kat sevgiydi,
Dosya, dosya güzellikti,
Elinizden bir tuttum’ u
Sizi yükseltir,
Yükseldikçe kişiliğinizde yükselirdi,
Hayatın güzelliğiydi,
Bir utanma duygusuydu,
Ar ve namus perdesinden beste yapılırdı,
Zamanın notalarında,
Perde öyle bir açıldı ki,
Küstü gitti, en güzel nağmeleri toplayarak,
Ve bozuldukça bozuldu maya

Kavuşmak sevgiliden daha zordu,
Bir sevgili seni kaybettirdi,
Hayâ her şeyini kaybettirdi,
Çirkin işleri yaptıranda,
Kötüleri iyi kılan da hayâydı,
Kaybettik, silinmiş boş kâğıtlara döndü hayat.
Lalezarlarımızda ayrık otları bitti heyhat.

İmkânın en dar kapısından gittik.
Medeniyet birikimlerimiz,
Ağıt sütunlarda kaldı.
Ruhumuzu şer ile şerh ettik.
Esir kentlerin mahpusları gibi,
Çirkinlik puslu sokaklara serpildi hayâlarımızdan,
Ve göz kapaklarımıza,
Kan damladı süveydalarımızdan.
Her karanlıkta büyüdü acılarımız,
Her solukta biraz daha savaş vurdu,
Biraz daha şiddet, biraz daha kin,
Hayâsızlıktan vahşetler kudurdu,
Hayâmızı yitirdik, sanki hayat durdu.


Leyla’lar, leyli renklere bağlar oldu zülüflerini
Hayâ içinde yaşarken hayal içinde öldük
Ahdimizi kaybettik, ahlakımız eskidi
Güzel bakıp, göremeden solduk
Gizi çözemedi gecelerimiz,
Geceyi düğümleyen gizlerde gizlendik
Kafesinde sindirilmiş aslanlara döndük,
Hep kötü figüranları oynadık.
Atlas gönüllerde yaşadığımızı sanarken,
Böyle alkışlandık, böyle izlendik

Hayâ kendi tarihini yazamadı bir türlü,
Giderken dönüş biletini yırtıp çöpe atmışlardı,
Bir daha döndüğünü gören olmadı.
Ve huzurun ak sayfalarında kaybolduk.
Deruni sağanaklardan kan revan acılar yağdı.
Gazeller ve kasideler,
Yitik sevdalarda, isyana kalktı ve bizi boğdu.
Ağladık geceler ve gündüzler boyu
Mutlu düşlerimiz, kâbusa dönerken
Geleceğe miras bıraktığımız
Kötülüğe herkes selam durdu
Ve hayâsızlık bizi bin yerden vurdu


Muzaffer TEKBIYIK