Doğmayan günle birlikte
Annemle uyandırılmıştık
Çatısız damımızda
Baykuşlar ötüyordu
Küçük kardeşimin
Ağlayan sesini duydum beşiğinden
Sonra
Uğursuz diller anlatırken
Anladım
Ağladım
Çok ıslandım
Babamı vurmuştu serseriler
Sobası duman tüterken komşu evlerin
Düşlerimizi çalmıştılar
Ateşin kor nefesi yuvamızdaydı
Artık
Anlamıştım çileleri açacaktık
Kaderin karışık anahtarıyla
Yaşamak bir ödeme şekli olmalı
Dedim anneme
Entarisini çiğniyordu gözleriyle
Duymadı
Anlamıştım ki
O’ da yoktu
Yıllar sonra yine
Doğmayan bir günle
Kardeşimin haykıran sesi geldi
Koşup baktım
Bu defa beşiğinde yoktu
Ansızın
İstanbul minarelerinden birinde
Sela sesi yükseldi
İşte o an anladım
Ağladım
Kalbimden ıs/ka/landım
Annem kalbini ayaza döndürmüştü
Baktı
Sadece bakıp yüzüme dokundu elleriyle
Kardeşimi seviyor
Sanki O ’nu okşuyordu
Ve
Ay zamansız bir vakitte
Annemi de toprağa ödedim
Borcum bitti mi
Anlamadım
Ağladım
Çok yandım
İşte o gün bugündür
Güneşe asılı kaldım ben...

*

Nurcan Talay
08.10.2009