kime ağlıyor bu yağmur
ne oldu birden bire
ıslanmış kelimeler neden dilimde
neden benden kaçar gibi
yanarken ben kapatıyor perdesini anılar

buz tutarken biz bütünü
gökyüzününün düşüncesi mi yağmurları düşüren

kime yağıyor bu kar
ne oldu birden bire
ölümüne üşüyen ömrüm sıkışmış saat kadranına
neden benden kaçar gibi eriyen gün
ararken ben baharı kovalıyor sonbahar

yüreğimi yutan hüzün cilve yaparken
karanlık doğuran gözlerimde şimdi boş sokaklar

sen sevgili bilir misin
ayak altında ezilen karıncanın acısını
bilir misin
gönül kadehlerin ayrılıkları sarhoş ettiğini
bilir misin bir günlük ömrü olsa da
güneşe dokunmak için ateşe uçan kelebeği

ulaşılamayan kelimelere aç perdeni
özlem titreyişleriyle yıkılsın ayrılıklar

hissettirdi mi beni kapı önündeki terlik
ağladı mı hiç yatağına bıraktığım gecelik
yoruldu mu dilin anarken beni
hatırlatsın diye
şarkılardan tuttuğun falı kapattın mı fincana
sen hiç
kıskandın mı gece düşmeyen gülüşleri
nereden bileceksin ki
sen hiç
duvarında asılı resmimden silmedin ki siyahı

kayabilmek için rüyana
bıraktım seni gece kıyısı düşlere

gün gelecek yüzüne düşecek bir damla
diline dolanacak bir şarkı
geri dönmeleri avuçlatıp nakarat ben olacağım
nefesimle yanan gözyaşın süzülecek
suyun saydamlığını ayna sanıp
düşen aksinde arayacaksın beni

çığlıklarımı toplama
hırçırıklarımı devirdiğim uçurumlar

yorgun gözlerimde inzivaya çekilen bulut
baharımı kaybettim arıyorum
nice göksine perdelensin sinende
paydos et ezberlenmiş sözlere
şimşekler dökülmeden akma denizlere

sevebildiğini söyleyebilmek için
devrilmiş gönül vagonunda uçuyor güvercinler

kime ağlıyor bu yağmurlar
karanlığın kızıllığına karışıyor damlalar
yoksa ben miyim
kanamaya devam ederken devrilen çınar
yoksa sen misin
umudumun inançlığına taktığım
kar bürünmüş kardelen

masumane bakma mavi
bakma küskün küskün
savunmasız kalmadı mı nice dile göç etmiş yeminler
aşkın sonunu yazarken eylül
ağlamadı mı yağmurlar buz tutmadı mı karın yüreği
kırmızı engellerle yıkılırken hayeller

Nurten Tarım