Tanımlanamamış yanlarımla sohbet eden sizler
Şaşırmıştınız…
Yanılmanın gurur incitici yan etkisiyle soğumuş duşunuzu alırken
Genzinize kaçan bakışlarımdan çekinir gibiydiniz
Elleriniz yalvar yakar, biçare öylece kalakalmışken
Yorulmuştunuz…
Algılarınızın emrettiklerini icra ederken zavallı beyniniz
Yanılmıştınız…
Hülyalarınız ağzınızdan akarken
Tırnaklarınız pis içinizin aynasıyken
Kendi böbürlenmelerinize sarılmış
Ağlaşıyordunuz…
Yalandı her şeyiniz gibi didinen bu haliniz de yalandı elbet

Ölçüsüz yanlarımın coğrafyasına takılmış üç söz düştü dilimden
Üç türkü, üç kısa öykü
Duymuyordunuz…
Dinlemiyor, duymak istemiyordunuz
Çocukken azarlanmış anınıza dönük kalmış bugününüz ve siz
Yanılmıştınız…
Sönük, yılgın
Aşağılıktınız…
Uykusuzluğun kabarttığı kötü yanlarınızı okşarken
Yakalandınız…
Siz kötülüğe tapanlar
Bırakın saklanmayı, yalanlanmış yaşamlarınızın orta yerinde
Apaçık, oldukça aydınlıksınız
Çar çaput, Çıfıt dolu yüreğinize sorun hele
Kalmış mı kırıntısı ilkokul yıllarınızdaki oğlanların
Bir kere olsun o yıllardaki gibi gülüverin
Hatırlasın içiniz, ısınsın, ışısın bir an dahi olsa parlasın
Bir kere olsun karşılıksız bir iyilik yapın
Seviyorum deyiverin, yalandan uzak bir gün geçirmek için
Beladan ayrı bir sabahta kendi demlediğin çayı içebilmek için
Halen bir fırsatın olduğunu gör artık

Kısacası sizi affetmediğim konusunda
Hepiniz
Çok ama çok
Yanıldınız…

Benim affedemediğim bir kendim kaldı
Odun kuzinelerinde pişmiş yemeklerin tadını unutan
Dalından kopan mandalina kokusuna hasret bıraktığım
Kendim…
O yıllarda gidilmiş bir futbol maçında nerde oturduğumuzu
Onunla konuşmalarımızı hatırlamayan
Eksik tutulmuş ellere hasret
Kendime kızıp duruyorum
Öğrenemediğim dillerde anlatılan hikâyeleri aklında tutamayan
O güzel, komik tekerlemeleri o zamanlar ezberlemediğime yüksünen
Kendimi affedemiyorum
Sizler hepiniz affedildiniz
Bir ben kaldım ucube
Bir ben kaldım affedemediğim…

18.11.09
Nadir