içinden gelenleri söylemek kadar zordur,yaşamak..
bazen içindeki ses öylesine yüksektir ki..
anlayan olmaz..
dinleyen olmaz..
bazen en kısık sesinle bile haykırırsın dünya’ya..
duymasalar da bilirsin..
bilmezlikten geldiklerini..
içinde ki ateşin bedenini ne kadar çok yaktığını..
kimse anlamaz..
kimse hissedemez..
yorgun düşer her insan yolun yarısında..
illa ki mola verir dinlenir bir köşesinde anıların..
halbuki seni onlar yorsada..
farkında olmaz kimse senin..
susarsın..
konuşamazsın..
ben çoğu zaman kendimi cevapladım..
kendi sorularımı çözdüm..
hayat,öyle ki..
kördüğüm olmuş..
çözdüğümü sandıklarım..
yanıldım..
yanılttı beni sevdiklerim..
hep bir şüphe vardı içimde..
bu ben miyim?
peki,bensem...
neden bu haldeyim?
gölgem bile yürürken, beni yalnız bırakmışken..
ben nasıl ben olabilirim..
bu ben nasıl olabilirdim?
sokak lambaları bile yolumu aydınlatmazken..
ben önümü göremediğim boşluktan hangisini seçmeliydim?
bittim...
kimse anlamdı..
gittim...
kimse duymadı..