Pas tutmuşum;
Örümcekler bağlamış odamı
Kavafis vari;
Dört bir yanıma duvarlar örülürken
Fark etmemişim;
Hatta
Kendi duvarlarımı kendim örmüşüm.
Kapatmışım,
Kokular sürüp
Allayıp pullayıp
Hücreye koymuşum kendimi..
Ben, bizzat kendim yapmışım,
Kendimi cezalandırmışım!
Benim kadar sevmedi diye;
Beni sevmedi diye!
Sonra; ne birini sever olmuşum;
Ne özler;
Ne yaşar olmuşum;
Ne ölü!!


Fark etmişim
Bekler olmuşum,
Kapalı kapılar ardında.
Hücremde.
Günlerce.
Yıllarca.
Kimi beklediğimi bilmeden;
Sadece
Bekler olmuşum..

Bugün tam 30 yaşındayım
Yıllar kovalamış birbirini..
Geriye bakıyorum
Ne o gözleri ışıldayan kızı,
Ne de dünyayı değiştirecek heyecanı,
Ne gençliği,
Hiçbirini hatırlamıyorum.
En kötüsü;
Hiçbir duyguyu hatırlamıyorum!

Yolun yarısına geliyorum..
Şimdi şimdi,
Uyandığımı hissediyorum.
Uyanış olabilir mi?
Yeniden birini sevebilir mi insan?
Hatta ve hatta,
İnsan yeniden kendini sevebilir mi?
Belki alışkanlıktan,
Belki korkaklıktan,
Belki eylemsizlikten ,
Bilmiyorum!
En kötüsü,
Şimdi şimdi,
Yine,
Bekliyorum!

se