Bahardı o zamanlar, hem mevsim hem biz
Salkım salkım çiçekler gibiydik, yoktu tasamız derdimiz
Ve okulumuzun bahçesinde akasya ağaçlarımız
Coşkuluyduk işte, memleketimizdi tek sevdamız


Yerimizde duramaz çağlardık ırmaklar misali
Delikanlıydık, kaynardı yüreğimiz kısacası
Kanımız akadursun damarlarımızda deli deli
Bir öğretmenimiz vardı yüzünü imamlar göresi


Birkaç soru çözdürmeye girerdi dersimize
Sadece biz yan gelip ense yapmayalım diye
Karşılıksız bırakmadık, bir baltaya sap olamadık
Etiketsiz kaldık, bir plakaya dahi yazılamadık


Etiketimiz mi olmadı adam mı olduk yoksa
Vallahi ne kimsenin ahını aldık, ne malını çaldık
Ne gözümüz oldu kimsenin parasında pulunda
Ne ovasında, düzünde ne oğlunda, kızında


Malûm öğretmenden yediğim tokat ise hâlâ aklımda
Mesele ders de değildi, sağcılık solculuktu ya
Küçük düşürülmüştüm, bir çok söz söylenirdi ama
Terbiyem müsaade etmedi bakakaldım şaşkınlıkla


İşte böyle; hep kavgayla başlar dostluklarım
Bazen çok kırılır bazen de kırarım
Sonra oturur kendi kendime bir güzel ağlarım
Yine de geçmez ise kahrım, anama mektup yazarım


Zaten doğarken de ağlamış, bağırıp çığırmışım
Daha o zamandan, anamla başlamış kavgacı yanım
Ne vardı biraz daha yatsaydım şurada
Neden dokuz yıl değil de dokuz ayda getirdin dünyaya diye


Her kimle kavga etsem, sonunda dost oldum ama
Bir tek matematik öğretmenimi affedemedim
Bu yüzden Akasyalar ve baharlar çok koyar bana
Yine de en sevdiğim ağaç ve çiçektir Akasya….

Hatice AK

20.11.2009