Karanfil Sokağı/ Pınaloğlu


Karanfil sokağında bir gül iken
bir gül hasreti içinde yaşadım
korkmadım yalnızlıktan
korkmadım acılardan
sen gül kadar güzelsin diyemedim.

Adını eline almak vardı
bir eşya gibi
ya sonra
hiç bir şey olmamış gibi
sararıp solarsın
kimsesiz çocuklar gibi
habersiz kalacaktım
sensiz sokaklarda
bir birimizi arayacaktık
soğuk günlerde
karanfil sokağında.

Adi sevgi gül gibi açıyordu
biraz içten olup
dokundukça ah demeyecekti
bir saygıyla sevgiyi içine alacaktı
içinden geldiği gibi yaşasan da
acılar hep peşinde.

Bir günün hatırı kalsa dudağında
öyle rahat ve cesaretli duygularla
telafüs edecekti
seni seviyorum seni seviyorum
haykıracaktı doğaya
bu kış günü havanın kararmasıyla
acılar çekecekti içine.

Sabah uyandığında anlayacaktı ki
o yoktu yanında
yalnızca telafüs ettiği anlar içinde
bir hayal olacaktı
cesaretini toplayarak
açsan da kollarını
bir zaman sonra yalnız kalırsın.

Karanfil sokağında
acıları içine çektikçe
senin niyetine ah çekecektim.

Seni seviyorum demek bile
yalnızca bir sır olacaktı.

Açılmayı bekleyen
bir tomurcuk gülün
nasıl açması gerektiğini
düşünde gör diyecekti
sonrası için bir şeyler yok.

Yalnızca bu gün
sen gülün güzelisin
hep böyle cesaretli
gül gibi güzel kal diyecektim.

Karanfil sokağında
yalnızca adını bıraktı
güle güle sevgisiyle öyle gitti
karanfil sokağından...

Muhammet PINALOĞLU
www.pinaloglu.com