Her sabah gülümserken kasımpatılar.
Elifin gözleri güler,
İçinde beyaz zambaklar açar.
Güneş, gözlerinde bir başka ışıldar.

Sınıfta buğulu bir ses duyulur,
Alınır yoklamalar.
Burada Aliler, Mustafalar,
Yaseminler zeynepler.
Elifin minicik elleri tebeşir tutar,
Bir çift mavi göz hayal eder,
Yazar yazar.
Kaybolur keder.
Gülünce öğretmeni,
Gökten melekler iner,
Elifin kaygıları gider.

Elif okur ,elif yazar, elif.
Hayalinde gülleşir elifin elif.
Gönlünde kuşlar uçar.
Yüreğinin pervazına güvercinler konar.
Sümbül, menekşe, lâle dolar.
Bilseniz neler anlatır elife 24 kasımlar.
“İlim Çin’de dahi olsa gidip alınız.”
Sözü çınlar kulaklarında,
“Hayatta en hakiki mürşit ilimdir.” Uyarınca.
Bir harf öğretenin sevdalısı olur elif.
Kıskanır sevdalılar.

Titrerken dallar,
Elif bir bakar.
Üşüdüğünü unutur ağaçlar.
Elif minik yüreğinde meşaleler yakar.
İhya olur canlar.
Kutlu olsun 24 Kasımlar.

Bu hikâye, “elifin kağnısından” günümüze kadar.
Nice elifler Havvalar var.
Elif okur, elif yazar.
Elif hayaller kurar.
Gelir geçer 24 Kasımlar.
Güneş, binbir şevkle doğar
Ankara,20.11.2009 İ.K