1
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1045
Okunma
Hüznün acının son bulduğu
Anıların hükmünü yitirdiği bir hikayede;
Her şeye yenilmişken bir kerede kendime yenilmek istiyorum
Kolay olmayacağını bile bile…
Bitip giden bir ömrün sonbaharında
Yaprak misali savrula savrula…
Hüzne ve acıya dair ne varsa biriktirdiğim karanfil kokulu yüreğimde
Şımarık bir çocuğun sevincini yaşamak istiyorum
Oyuncağı bile olmayan
Anne özlemiyle yanıp tutuşan yüreğime tuz basa basa…
Teslim etmek istiyorum ruhumu,
Firari melankolik bakışlarımla,
Bir zaman sonra sevgi yağdıracağım hikayemi hüzün rengine boyayarak…
Altın sarısı mavilikleri,
Gecenin ipek çarşafına dolanmış güneşi bırakarak
Darağacına hüküm giymiş ömrüme inat
Kendime yenilmek istiyorum
Yaşama tutunamadan Ölümle dost olarak...
5.0
100% (1)
Cevap Yaz