Bazen seni ne kadar sevdiğimi,
Sözlerimin kifayetsiz, gözlerimin dalgın olduğunda fark ettim.
Seni öylesine seviyormuşum ki…
Sensizlik çekince anladım.
Bir gün doğum günümde bana bir tane gül almıştın!
Hiç birşey demedin verdin ve alnımdan bir öpücük kondurdun.
Sanki gideceğim ve bir daha gelmeyeceğim dercesine…
Gözlerim doldu, hiç bir şey demeden beni evi bıraktın.
Ve ansızın…
Beni terk edip gittin!
Hiç bir şey demedin yine.
Öylece bırakıp gittin, hiç düşünmeden!
Çok zor sevdiğim çok zor sensizlik!
Ben sende tattım aşkı sevdayı,
Sende buldum güzelliği,sevgiyi…
Ne oldu da bir an bırakıp gittin.
Telefonlara çıkmadın, mesajlarıma cevap atmadın,
Evine kadar geldim bir gün,
Kapıyı bir kız açtı?
Şaşkınlık içinde Ali’yi çağırır mısın dedim.
Genç kız arkasını döndü ve
- hayatım! Diye seslendi.
O an başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü.
Hiç beklemeksizin çekip gittim.
Eve gittim, ondan kalan bütün anıları yok etmekti amacım.
Fakat elimi aldığım her karede onu hatırlıyor,
hiç bir şeye dokunamıyordum.
her şeyi silmek onun için bu kadar kolay olsada
Benim için hiçte kolay olmayacaktı.
Bunu fark ettim…
Yıllar geçti onsuz,
ama hala ilk günkü gibi seviyordum onu,o bilmesede…
Bana bu aşk çok şey öğretti.
Sevsem de vazgeçilemecek bir aşk bulmayı,
Onsuz kaldığımda özlemi,
Bir el istediğimde bazen karşılık bulmasa da ondan vazgeçmemeyi,
Birini bu denli çok sevmeyi öğretti.
Ama bunu bana o değil kendim öğrenmiştim,
yaşadıklarım beni bir hayat bağışmayı nasip etmişti…
Çünkü aşk bile bile acı çekerek birine sımsıkı bağlanmaktır…