Hayalleri ardıma attım bir anlığına
Sadece gözlerinden taşan deryayı içtim
Gecenin zifir gibi koyu karanlığına
Ellerimle gül dikip tırnaklarımla biçtim

Her seda ismin gibi gelirdi kulağıma
Ve her tıkırtı seni getirdi sanıyordum
Gül tenle giydirilmiş kırmızı yanağına
Büyük bir iştiyakla gönlümü banıyordum

Ne gidişin ağırdı ne geri dönmeyişin
Ne yanışın kahırdı ne asla sönmeyişin
Zerrece umurumda değildi inleyişin
Artık yalnız kendimi kendimi tanıyordum

Devirdim anıları kayıpları hükümsüz
Varsın bulunmasınlar bulunsa da lüzumsuz
Bir ben var ki içimde benden daha çözümsüz
Ben çözdüm o kazandı artık kıskanıyordum

Bitti sandığım anda yeniden harlayışı
Köz köz olmuş sönmüşken alevli parlayışı
Dostlarımın güçlü ol diye azarlayışı
Ben demir değildim ki neden paslanıyordum..



(Şiirime sesiyle değer katan Bülent Kaya beyefendiye saygılarımı sunuyorum eksik olmasınlar)