Tükenir sesindeki yaşama hissi
Bir annenin ağıtlarında
Parçalanır yürekler
Hüzne yenik düşer
Kirpiğinin ucundan
Akmaya namzet her gözyaşı
Ve yeni fidanlar yetiştirir
Ölmek için
Öldürmek için
Güzel ülkemin topraklarında

Yine evlatlar ölür
Tanışır cenazeler omuzlarda
Kan kırmızısı bayraklara sarılı tabutlarla
Bir çocuk ağlar, artık babasız
Bir kadın duvarsız kalır, ağlar
Bir yuva direksiz kalır, susar
Bir ana ağlar, yüreği yanar
Bir baba bakıp bakıp gururlanır
Güzel vatanımın gökkubbesinin altında

Sokaklar kalabalık dolar
Yükselir sesler
Yumruklar havaya kalkıp durur
İlerleyen tabutun ardında
Siyah gözlüklü adamlar
Anlamsız bakışlarını
Halktan gizleyip korur
Ateşin düştüğü yerin çok uzağında

Toplanır birleri, bir yerlerde
Kimi konuşur da, konuşur
Kimi önündeki masaya vurur
Kimi küfür eder, pankart açar
Kimi yumruk savurur
Yine bir dağ başında
Gecenin karanlık bir vaktinde
Bir kör kurşunla
Yine Mehmetlerim vurulur

Hamaset kokan laflar edilir
Birilerince
Ortalıkta samimiyetsizce
Derken, vatan sözde kurtulur
İnanır gönülden
Bu menfaatperest ve acıyı bilmezlere
Yurdumun gariban anası
En berrak su kadar güzel yüreğiyle
Yalansız bakan gözleriyle
Siyaset bilmez sözleriyle
Bu insanlar hep böyle uyutulur
Anadolu’nun bu has topraklarında
Ve, yine ‘biri’miz ölür.

12/11/2009
Muhlis KARDAŞ