‘‘Aşkı derdime katan uçsuz bucaksız tanrı
Bir çırpıda silecek dermanı nerde saklar’’

Hüzünleri boynuma bir halatla bağlayıp
Ertelenmiş murada her saniye ağlayıp

Zemheri ortasında güneş ararken ömür
Yürekten hiç durmadan kara çalarken kömür

Bir ebabil sürüsü kaplarken gözlerimi
Viran kalmış ocağım süslerken sözlerimi

Sura nefes vererek aşkı yasa döndürdün
Islak kirpiklerimle cehennemi söndürdün

Destina sen yazımın güneşini öldürdün
Kabuk tutmuş matemi bin duyguya böldürdün

İç çeken bulutları bir hasretle kararttın
Sahipsiz umutları tek celsede sararttın

Vuslat arzularıyla doldurdun bir masalı
Karalara oturttun sitem yüklü bir salı

Sen karanlık düşlerin öksüz sabahlarısın
Yüklemsiz bir cümlenin pas tutmuş ahlarısın

Dilimdeki aşikâr en cesur amansın sen
Günlere kurşun sıkan kasvetli zamansın sen

Yasaklanmış hislerin mürekkepsiz mühürü
Gaddar elvedaların sen heybetli zühürü

Gönlündeki kan kokan sedalara sürgünüm
Seni sevdiğim aya kaç bahardır küskünüm

Mecnunun işkencesi çöllerin oldu cismin
Günahın kızı diye anılıyordu ismin

Şeytanın izdüşümü görülmez hayaline
Ürkek bakışlarının en sahtekâr haline

Katledilen sevdayla yakılan bir ağıt bu
Ardın sıra susmadan hıçkıran bir kâğıt bu


25 Mart 2006 01.32