henüz daha yirmisinde
ömrünün baharında
ellerinde siyah namlunun
.............karanlık yüzü
sevdiklerimden
uzak hiç istemediğim
bi çatışmada
belkide anlamsız
bu savaşın en mağduruyum ben

çok üşüyorum
bir türlü alışamadım nedense
bu dağların ayazına
kulaklarım donmak üzeriydi
ellerim tutmuyordu artık
soğuğun acımasızlığında

bir den silah sesleri gelmeye başladı
gecenin karanlığını yırtarcasına
her yanımızdan kuşatılmıştık
ceset parçalarıyla ile dolmuştu
bulunduğumuz yer
bilinmezliğe kurşun atıyorduk artık

en sevdiğim arkadaşım
yerde kanlar içinde
öylece duruyordu
kucağından sakladığı son mektubunu
.........................uzatırken bana
ellerindeki kanlar bulaştı beyaz sayfalara
sevdiklerine bıraktığı satırlar
okunmaz olmuştu kırmızının karartısıyla

son mermim bitinceye kadar
vurdum vurdum
birer birer yere devirdim düşmanları
ben öldürdükçe yeniden
diriliyorlardı sanki
onlar öldükçe

ben kimim
düşman kim
nerdeyim ben
artık bütün benliğimi yitirmiştim


birden ıslık çalarak bi mermi geçti
yere kapandım öylece
gözlerim karardı
göğsümde beni acıtan bi sızı vardı
sevgilim aklıma geldi
ellerini tutmaya kıyamadığım
anam geldi gözlerimin önüne
o merhamet dolu bakışlarıyla
hiç gitmiyordu gözlerimin önünde
.................sevdiklerim


ben bu savaşın en mağduruyum
kimseler ölmesin artık
ben öldükten sonra
bu benim sana son mektubum
...............................oğlun

yaşar çetinkaya
Malazgirt