İçimdeki kırılma noktasına üç kala
Uyanıyordum kâbuslardan bu gün bitkin
Bugün yorgun ve halsiz nasıl demeli hangi kelimeyi kullansam yetmiyor
Yetmiyor ki kırılmalara parçalanmış beden de her uzuv gece resimleri
Ve senfoni kurumuş toprakların çoraklığı yüzüm de
Bir meltem esiyor kollarından
Hüzünlüyüm gecenin kaçıncı çarkında kaçıncı deminde
Kaç delik çorabın parmak ucuyum ah bir hatırlayabilsem
Sümüğe karışmış gözyaşı elinde yavan bir ekmek
Ve elinde bir etek parçası ayna görmemiş yüzü
Cam kırığı kesiklerde sallıyordu geceyi ateşiyle
Ne kadar sabırsızdı zaman hemen de büyütüyordu küçük bedeni
Irgat yetişiyor ve on üçün de bir gebe bir ellinde plastik bebeği
Büyümüştün bir çırpıda
Çarpılmış yıllar ikiyle
Yağmalanan çıkmazlar rutubet kokuyor yakıyordu genzi çürümüş düşünceler
İçindeki ölüler dünden kalmış İsyan etmiş fırata
Bir avuç kar ve bir damla hadi ıslat dudaklarını
Geç kaldı tifo dizanteri

Kanatsız sözler uçurum duvar sanki
Gecenin büyüsü renginde ıslak pür telaş ve çamur çocuk
Gölgesinde saklanmış güneş düşecek birazdan omuzlarına
Parlayacak yağlı saçları hadi bir gülüş de sen koy şimdi kan çanağına
Dudaklarında sadece bir gülümseme kalsın
Leblebi tozu yerken kaç mevsim daha güler umutlara
Şimdi kırılma noktasına beş kala
Şizofren takılıyordu odunsu kalıplar
Gövdelerinin üzerinde başları yoktu yâda vardı da akıllarımı yoktu
Bence hem kalıpları hem de akılları yoktu
Ne kadar yazık aynı tezgâhın içinde zamanla kendilerine kazık çakacaklardı
Yani kısacası hangi kentin hangi dağın eşekleriydik semersiz

Ben eşekliğimi bitirdim
Sıyrıldım tozlarımdan yıkandım ateşinle piştim aşkınla
Kesiktim kesilmiştim sana yazılmıştım
Labirenti taş duvarlarım binlerce korkunun kokusu sinmişti
Gelincik tarlası ölümdü kıştan sağ çıkacak mı acaba
Nadasa bırakılmış nasırlı eller pas tutmuş
Sevmek acı çekmekse içinde bende varım kiraze
Demek ki aşk böyle bir şey
...........................................KİRAZEM