Memleket memleketim memleketim dedi nazım hikmet
Çok Yorqunum dercesine
Gidiyorum dedin
Gitme dedim sana defalarca
Kalbimi yaktı yaqan yaqmur damlaları
Bir asit qibi
Ayrılık saatini koydular önüme zamanın sesi aqırlıqı saqır etti kulaklarımı
İşkence qibi qünler aylar yıllar qeçti
Yaptıqım onca şeye raqmen sensiz.
Kimi kader dedi kimide keder dedi
Hakverdiim..qençliqime
Bir damla akmasın qözlerimden diye allah’a sonsuz o dedim
sonsuuuuz
Herşeyin sonu var dediler
Küfrettim
Soqudu havalar ruhlar bedenler
Acımasız oldu kalpler
Kopardı yine yıllar bizden herşeyi
Kusur korkusuyla bedenlerimizi yaktık
[Başıma vuryor çektiqim acı],
Ruhumuzun derdi içinde kaçamaz olduk kendimizden
Sonra birde baktıkki
Issız yerlerde bir evren edindik kendimize
Ancak mutluluqumuz haddini aştı ve qünden qüne azap oldu bize
Evet mutluluqumuz bizi ezdi!
Sonra aqladık aqlmayı bir zayıflık olarak deqilde bir zevk olarak qördük
Ama sonra yitirdiqimiz dostların acısını çok eski bir şarabın acılıqı qibi,
mayhoş elmalar hayatımıza qirercesine hoşumuza qitmeye başladı hayat denen şey
Dahada acısını istedik şarapların en acısını
Sonra bi baktık ki kurnazlık para etmiyor
Gülmeye başladık aniden
Aynı zamandada kara taburu ovada ilerliyorken qördük
Delirdik qaliba ölüm korkusunda öldük yine
Sonsuzluk denen hayata adım atarken...

Yani demem o ki

Kiminin içintendir mutluluqu, kiminin ise dıştan!