Aylardan eylüldü,
Ağaçlardan
Sarışın hüzünler dökülüyordu…

Semada aşk rüzgârları,
Hüzünlere gebe bulutları
Ardına kovalıyor ufukların;
Parlak mavilerinde göğün,
Güzel, sıcak yüzü
Görünsün diye güneşin…

Aylardan eylüldü,
Uzun bir şiir gibiydi sevda içimizde…
Bu aşk,
Bize ebedi bir lütfuydu Allah’ın,
Sanki kalplerimizde açılan
Kırmızı bir güldü…

Aylardan eylüldü,
Ben yalnız seni istedim o gün
Birlikteliği seninle ey can!
Ayrılık doğurmasaydı zaman,
Mutluluğun aynasından
Yansıyacaktı bir resim,
Altında iki isim:
Sen ve ben…

Aylardan eylüldü,
Ağaçlardan
Sarışın hüzünler dökülüyordu,
Henüz solmamış kızıl güller üstüne…
Ve ayrılık adlı çocuğu zamanın,
İlk sütünü emiyordu
Memelerinden anasının…

Aylardan eylüldü,
Hazan rüzgârında
Sarışın hüzünler savruluyordu…
Kırmızı güller kalplerimizde
Kanayan yaralar oldu artık
Ve acılarımızla büyüdü,
Zamanın içinde ayrılık…

Aylardan eylüldü,
Senden ayrı geçen
Son bilmem kaç yılını ömrümün,
İsterdim yaşamak,
Seninle yeniden...
Yine mümkün olsaydı eğer,
Ağaçlardan dökülen hüzünleri,
Yaklaştırmazdım aşkımıza...
Doğmasına izin vermezdim asla
Ayrılık denen çocuğun…

Ankara, 29 Eylül 1977,
Düzenleme: Ordu, 24 Şubat 2007