Bir kemankeş serdi hünerlerini semazenlerin avlusuna
Üç batından tescilli üstat aldı sazı eline
Dedi sır vermeyen dağlar bizimdir
Kaknem duyguları sırtında dört çitlembikçi,
Sarı arzularından sıyrılıp zehir zemberek bakıştılar ozanla
Terlerimizle büyümüş ağaçlar desin hele, kimmiş buraların sahibi
Bin bir öğüt yaslanmış şu tepeler söylesin,
Gözlerimizle beslenmiş güneş, aşklarımızla bezenmiş bu nehir
Söylesin…
Bir biz varız çitlembikçiler,
Bir de fıstık toplayan orman köylüleri
Dağın emekçileri değil midir asıl sahipleri
Ozan dedi dinle hele
Sır vermeyen dağlar kimindir
‘Özgürlüğü çağrıştıran her şey kimsesizdir
Aynı zamanda da onu sahiplenen her özgüründür’
Yani kimsesizliğinin büyüklüğü kadar herkesindir
Gökyüzü gibi, açık denizler gibi
Dağlarda kimsesizdir, ta ki bir tek özgür göz değene kadar
Ta ki biri sahiplenene kadar
Sonra vurdu sazın teline
‘benim meskenim dağlardır dağlar’

26.10.09
Nadir