Birazda sen yan...


Gittin, aferin valla, iyi halt ettin…

sen beni bilirim umursamazsın
ama ben dert ederim seni
ederdim diyeyim, daha doğru olacak
kim şimdi sen mutlu ol diye gözünün içine bakacak?

Gittin, aferin valla, iyi halt ettin…

pazar sabahı sen uyurken
çok seviyorsun diye
taze sıcak fırından yeni çıkmış ekmeği
kim koşa koşa senin için alacak

Gittin, aferin valla, iyi halt ettin…

saçına, kaşına, gözüne, kokuna, eline, diline, mücadelene
Kim şiirler yazacak? Kim saatlerce şarkılar söyleyecek sana?
Göl başında sarılıp, kulağına kim fısıldayacak âşkını?

Gittin, aferin valla, iyi halt ettin…

ne çabuk sıkıldın? ne zaman bıktın?
hani bendim sevgili, kibar olan
seni çok sevendim hani?

Doyamıyordun sohbetime, gülüyordun sabahlara kadar
uykularımın katilli derdin , benle konuşmak için
uyumak istemezdin

Gittin, aferin valla, iyi halt ettin…

Sabah kalkar arardın
“canım güzelim” demesem kırılırdın
önce adını dedim diye bir iki telefonunu açtığımda
nasılda hüzünlenmiş, ağlamaklı olmuştun
“güzel söze alıştım, sözlerin döndürdü başımı”
diyen sen değil miydin?

Gittin, aferin valla, iyi halt ettin…

neye inanayım şaşırttın beni
yoldan gelirken gelme dememe rağmen
erken gelir beklerdin, heyecanlanıyorum derdin
nasılda sıkı sıkı sarılırdın her gelişimde
ya giderken, ne zor ayrılırdı kolların boynumdan

Gittin, aferin valla, iyi halt ettin…

ah be kraliçem, ah be sultanım
ah be gönül ülkemin melikesi
yaktın ki ne fena, küle döndürdün
mahvettin, insana darılttın
âşka küstürdün beni

kim sevebilir ki benim kadar seni?

Gittin, aferin valla, iyi halt ettin…

tamam, peki, ben sevdiğimle, yandığımla kalayım
ama bil, yokum artık, yoksun artık
gidişine ben çok yandım
gidiyorum şimdi, tamamen hem de, dönmemek üzere
olurda anlarsan bir gün ettiğin kötülüğü
düşünde sevdamın büyüklüğünü
birazda sen yan...

İstanbul